Pamiętasz moment, w którym poczułaś, że chcesz dzielić się swoją muzyką ze światem?

Myślę, że to przyszło bardzo naturalnie. Nigdy nie usiadłam i nie postanowiłam: „teraz będę robić taką muzykę”. To po prostu ze mnie wypłynęło. Zauważyłam, że to, co gram, nie jest czymś z zewnątrz – ta gitara, melodie, teksty – wszystko wychodziło prosto z serca. Nie planowałam tego, te dźwięki i emocje po prostu były we mnie od zawsze. Najłatwiej pisze mi się smutne teksty, taka muzyka też mi towarzyszy na co dzień, więc to wszystko składa się w coś bardzo autentycznego i intymnego.

Czy ktoś z zespołu pomógł Ci przy Twoim solowym albumie?

Nie, największy wpływ na to, że w ogóle zaczęłam tworzyć własne utwory, miał mój producent – Piotrek Krygier, znany też jako Duit. To z nim zrobiłam cały materiał na EP-kę. To była pierwsza osoba, która naprawdę mnie zmotywowała, żeby zacząć pisać własne piosenki. Napisał do mnie na Instagramie, bo spodobały mu się jakieś moje covery, które wrzucałam. Spotkaliśmy się, a ja wtedy… nie miałam jeszcze żadnej piosenki. Zupełnie nic. Uwierzył w mój głos, nostalgię, którą w nim słyszy, i zadeklarował się, że chętnie wyprodukuje coś dla mnie. To było ogromnie motywujące. Z perspektywy czasu widzę, że był absolutnie kluczową osobą na początku mojej drogi solowej. To dzięki niemu ten projekt w ogóle mógł się wydarzyć.